Epilog

HEATHERFIELD. ULICA

Przejeżdżający samochód wjechał w ogromną kałużę wody zebranej przy krawężniku na

głównej ulicy Heatherfield, opryskując idące szerokim chodnikiem roześmiane przyjaciółki.

— Moja spódnica! Zobacz, co zrobiłeś! — krzyknęła Irma, wygrażając pięścią w stronę

oddalającego się kierowcy. — Powinieneś zapłacić za pralnię!

Wrzosowa spódnica pokryta była drobinkami błota, a wyraz twarzy Iriny pełen oburzenia.

— Świetny pretekst, żeby kupić sobie nową — poradziła jej Cornelia i stanęła przy wystawie,

wpatrując się w niezwykle oryginalną kolekcję biżuterii prezentowanej na aksamitnych szyjach

manekinów.

— Chciałabym mieć taką kolię — powiedziała i ciężko westchnęła.

Will przysunęła nos do szyby.

—

Od czasu, kiedy uwolniłam Jednorożca z tej wyjątkowo niegustownej obroży, czuję niechęć

do wszelkiego rodzaju naszyjników — stwierdziła, walcząc z kolorową parasolką, którą wyrywał

jej wiatr.

—

Dlaczego tak ciągle pada? — poskarżyła się Taranee. — Gdy dotrę na próbę, będę cała mokra.

—

W tańcu to nie przeszkadza — pocieszyła ją Irma. — Chodźmy już po te gumki dla Hay Lin,

bo za chwilę okaże się, że musimy wracać do domu.

Cornelia, której udało się wreszcie dogonić przyjaciółki, w ostatnim momencie poślizgnęła się

na liściach i pojechała kilka metrów, z trudem łapiąc równowagę.

Zatrzymała się tuż przed wystawą sklepu ze sprzętem elektronicznym i już miała ruszyć dalej,

kiedy dotarły do niej słowa, które sprawiły, że stanęła jak wryta, wpatrując się w widoczny na

ekranach telewizorów obraz.

—

W Zamku Jednorożca jest już nasz reporter. Za chwilę połączymy się z Patrycją Suprise. —

Dziewczyna o równo przyciętej grzywce wpatrywała się w kamerę, jakby to, co miała za chwilę

oznajmić, było największym wydarzeniem stulecia.

Pod szeroką markizą zebrał się tłumek żądnych sensacji przechodniów, a płynący z głośnika głos

spikerki informował o najnowszych wydarzeniach w okolicach Heatherfied.

— Zobaczcie! — zawołała Cornelia, machając rozpaczliwie w stronę zbliżających się

przyjaciółek.

Ujrzały znajome wieże i dziedziniec, na którym roiło się od dziennikarzy i kamer. Will

przepchała się do pierwszego rzędu, aby lepiej wszystko widzieć. Monitory migotały jej przed

oczami, więc skoncentrowała się na jednym, aby nie uronić ani sekundy z tego, co za chwilę miało

się wydarzyć. Na pasku pod obrazem przesuwały się słowa: „Seria dziwnych wydarzeń na Zamku

Jednorożca”...

—

Patrycja, słyszysz mnie? Tu studio w Heatherfield, czy są jakieś nowe wiadomości?

Rudowłosa wysoka dziewczyna uśmiechnęła się do kamery, poprawiając dyskretnie zsuwający

się z głowy kaptur.

— To właśnie miejsce — odwróciła się, wskazując ciężką bramę prowadzącą do zamku — czyli

legendarny Zamek Jednorożca, od lat zapomniany przez turystów i władze naszego okręgu, stało się

bohaterem minionego weekendu.

Wiatr gwałtownie zerwał jej kaptur z głowy, wypuszczając na wolność pasma długich włosów.

Owinęły się wokół szyi, aby po chwili pofrunąć w górę i opaść w nieładzie na ramiona. Nie

zwracała na to uwagi i ruszyła w stronę fontanny, ciągnąc za sobą tłum gapiów.

— Po blisko siedmiuset latach cudowne źródło znów zaczęło bić na Wichrowych Wzgórzach —

zrobiła dramatyczną pauzę, patrząc prosto w kamerę. — Nikt nie wie dlaczego, ale jest to niezbity

fakt, któremu nie sposób zaprzeczyć. — Zanurzyła dłoń w fontannie, wyciągając ociekające wodą

palce.

Towarzyszący jej dziennikarz Tony Luciano, reporter miejscowej gazety, wyjął z kieszeni

obszernego płaszcza plastikowy kubeczek i podał go Patrycji z szelmowskim uśmiechem.

— Sprawdźmy jej działanie, nalej mi trochę, Patrycjo — poprosił, wskazując wypływający przez

otwarte usta kamiennej rzeźby przejrzysty strumień wody.

—

Nie ma sprawy. — Dziennikarka napełniła kubeczek. — Źródło to stało się przyczyną

cudownych uzdrowień — kontynuowała profesjonalnym tonem, nie zwracając już uwagi na

reportera, który wpatrywał się w zawartość naczynia. — Mieszkańcy okolic, jak głosi legenda,

przybywali na zamek, aby czerpać z niego siły i powodzenie. Wierzono bowiem, że wystarczy łyk,

a już zawsze będziesz szczęśliwy — zwróciła się prosto do kamery

Tony Luciano zanurzył usta w wodzie i z błogim wyrazem twarzy podniósł głowę.

— I jak? — zapytała Patrycja.

— Czuję przypływ energii. — Tony uśmiechnął się szeroko.

— Jak państwo widzą, źródło ma cudowne właściwości — podsumowała reporterka.

— Dziękuję ci, Patrycjo. Za chwilę wracamy na Wichrowe Wzgórza — jednocześnie

prowadząca w studiu program czarnowłosa dziennikarka zwróciła się do gościa...

— Łowca zjaw! — Irma wspięła się na palce, stając na stopie Cornelii.

— Mogłabyś uważać — syknęła przyjaciółka.

— Jest ze mną członek Królewskiego Towarzystwa Fotograficznego, Oskar Peterson. Witam

pana w naszym studiu — Patrycja przedstawiła uśmiechniętego mężczyznę.

Fotografik kiwnął głową i wymamrotał słowa powitania.

Will nie mogła oprzeć się wrażeniu, że patrzy prosto na nią.

— Słyszeliśmy o zdjęciu, które zrobił pan w piątkowy wieczór na Zamku Jednorożca —

rozpoczęła rozmowę dziennikarka.

— Nie wiem, jaki to może mieć związek z ostatnimi wydarzeniami, ale sądzę, że udało mi się

sfotografować legendarną zjawę związaną z historią tego zamku.

Kamera pokazała niewyraźne czarno-białe zdjęcie, na którym widać było sylwetkę zwierzęcia z

długim rogiem. Na grzbiecie stworzenia majaczyły cztery cienie, które przy odrobinie dobrej woli

można by skojarzyć z ludzkimi sylwetkami.

— Tajemnicą pozostają te postacie — zwierzył się Oskar Peterson — jakby galopujące na

magicznej istocie, sam nie wiem...

— To rzeczywiście interesujące — powiedziała uprzejmie dziennikarka. — Pragnę państwa

poinformować — zwróciła się prosto do kamery — że nasi eksperci definitywnie wykluczyli

możliwość fotomontażu. .. Wygląda na to, iż zdjęcie jest autentyczne.

— Gdyby było inaczej, nigdy bym go nie pokazywał. — Oskar Peterson był wyraźnie oburzony.

— My, dziennikarze, zawsze wszystko sprawdzamy, na tym polega nasza praca — powiedziała z

uśmiechem. — A teraz znów przenosimy się na zamek — dodała i poprawiła tkwiącą w uchu

słuchawkę. — Patrycja?

Po chwili na wizji pojawił się zamkowy dziedziniec. Przed fontanną stał teraz hrabia Manfred w

towarzystwie Edwarda. Za ich plecami widać było podekscytowanych mieszkańców Zamkowej

Osady.

— Jest z nami hrabia Manfred, ostatni potomek z linii Lancasterów — Patrycja Suprise zwróciła

się do mężczyzny w długim czarnym płaszczu i jedwabnym fularze przykuwającym uwagę ognistą

czerwienią. — Co sądzi pan o tym niezwykłym wydarzeniu? Najpierw burza, potem nawałnica,

która przenosi drzewa, a wreszcie, po blisko siedmiuset latach, fontanna na powrót staje się

życiodajnym źródłem wody. — Przysunęła do ust hrabiego mikrofon przypominający włochatą

szczotkę do czyszczenia antyków.

— Rzeczywiście, nie pamiętam, abym kiedykolwiek widział tryskającą z niej wodę, choć mam

już swoje lata... — rozpoczął zaaferowany hrabia. — Napisałem kilka poważnych prac na temat

historii i legend związanych z zanikiem moich przodków, ale nie podejrzewałem, że dożyję dnia,

kiedy źródło Jednorożca ożyje na nowo...

— A pan? — przerwała mu reporterka, zwracając się do milczącego Edwarda. — Ma pan jakieś

uwagi związane z ostatnimi wydarzeniami na zamku?

— Miejsce to zawsze było magiczne, zresztą wszyscy mogą się o tym przekonać. Zamek

Jednorożca czeka na zwiedzających. Chciałem dodać, że dla młodzieży mamy zniżkę, a dla....

—Mówił wieloletni zarządca zamku i przyjaciel rodziny Lancasterów — dziennikarka przerwała

nagle rozmowę, jakby bała się posądzenia o bezpłatną reklamę. — Mamy kolejnych bohaterów

tygodnia. — Ożywiła się na nowo.

W kadrze pojawiła się dwójka miejscowych dzieci wypychanych energicznie przed dorosłych.

—A oto ci, którzy mieli szczęście odnaleźć tajemniczy przedmiot — przedstawiła gości.

Dwóch chłopców, z których jeden wydawał się starszy, podeszło prosto pod kamerę, tak że przez

chwilę widać było tylko szeroki uśmiech jednego z nich. Operator cofnął się, dając znak, aby nie

podchodzili bliżej.

Wyższy chłopiec wyciągnął z kieszeni ogromny pierścień z rubinem.

— Widziałam go! — nie wytrzymała Cornelia. —To pierścień Albertusa!

Tym razem rozległo się niecierpliwe syknięcie starszego mężczyzny, który pożądliwie

wpatrywał się w klejnot, rozpłaszczając nos na szybie wystawy sklepowej.

— Znaleźliśmy go pod skarpą — powiedział niższy chłopiec. — Mój starszy brat i ja

zbieraliśmy o świcie grzyby. Pełno tam gruzu, proszę pani, a wcześniej wcale go nie było.

—

Może po tej burzy obsunęła się ziemia? — wysunął przypuszczenie Tony Luciano.

— Hipotezy zostawmy uczonym. — Patrycja rzuciła mu chłodne spojrzenie i uśmiechnęła się

promiennie do kamery. — I jak to było z tym tajemniczym pierścieniem?

—

Po prostu leżał wśród gruzów. — Chłopiec był wyraźnie onieśmielony. — Zauważyliśmy go

jednocześnie!

— Dziękuję! — powiedziała oficjalnie Patrycja. — A panu życzę — zwróciła się do hrabiego

Manfreda — aby zamek znów stał się miejscem odwiedzin, i to nie tylko miłośników historii, ale

także zwykłych zjadaczy chleba...

Hrabia Manfred ukłonił się nisko i uścisnął jej wyciągniętą na pożegnanie dłoń.

— Na tym kończymy naszą relację. — Dziennikarka pokazała rząd nieskazitelnie białych zębów.

— Patricia Suprise „Nowości z Heatherfield”

Obraz powrócił do studia, w którym poza dziennikarką prowadzącą popołudniowe newsy nie

było już nikogo.

— To były najgorętsze wiadomości dnia — odezwała się, patrząc prosto w kamerę. — A teraz

dalszy ciąg wydarzeń...

Tłumek powoli rozchodził się i po chwili przyjaciółki zostały same, wpatrując się w migające na

monitorach obrazy.

—

No i co, dziewczyny? Może któraś chce udzielić wywiadu? — przerwała milczenie Will.

Czarodziejki wybuchnęły głośnym śmiechem, aż pracownik sklepu z telewizorami zajrzał na

wystawę przekonany, że zaczął się jego ulubiony program satyryczny.

Szły środkiem chodnika, słuchając czegoś, co opowiadała Taranee. Chłopak sprzątający kawiarnię

wyjrzał na ulicę i widząc Irmę, pomachał radośnie na jej widok. Pokazywał na migi, żeby weszły

do środka, ale Cornelia stanowczo odmówiła i nie skorzystały z zaproszenia.

Po drugiej stronie ulicy ujrzały znajomy szyld antykwariatu. Właśnie przeskakiwały kałużę,

kiedy usłyszały charakterystyczny dźwięk dzwoneczka. Antykwariusz wyjrzał na ulicę,

wypuszczając ostatniego klienta, i w tej samej chwili dostrzegł biegnące w oddali przyjaciółki.

— Gdzie tak gonicie, dziewczęta! — zawołał, starając się przekrzyczeć wiatr. — Zagadka

rozwiązana?

— O tak! — odkrzyknęła radośnie Irma. — Znamy już zasady.

— Wpadnijcie kiedyś, to zagramy.

—

Z przyjemnością, proszę pana — odpowiedziały zgodnym chórem, pomachały mu na

pożegnanie i ruszyły w dół ulicy, przytrzymując wyrywane przez wiatr parasolki.

W strugach deszczu dostrzegły siedzącego na słupie kruka. Zmoknięty ptak wpatrywał się z

uwielbieniem w Hay Lin.

Zobacz, jak do ciebie wzdycha — powiedziała ze śmiechem Will, przeskakując pomiędzy

płytami chodnika.

— Jeszcze chwila a usiądzie ci na ramieniu — dodała Cornelia.

Kruk zerwał się do lotu, aby po chwili zniknąć w stalowych chmurach kłębiących się nad

miastem.

Koniec